เขตโซตา เทศมณฑลบง – ผู้อยู่อาศัยในจ่าสิบเอกคอลเลียตาในเขตโซตา ซึ่งขอร้องผู้แทนทางการเมืองหลายคนในเทศมณฑลบงและผลประโยชน์อื่น ๆ มาหลายปีเพื่อช่วยพวกเขาในการปรับปรุงถนนที่มุ่งสู่เมืองหลังจากคำวิงวอนของพวกเขาล้มลงเมื่อหลายปีที่คนหูหนวก จัดการเรื่องนี้ด้วยมือของพวกเขาเองและกำลังสร้าง ‘ถนน’ ให้กับตัวเองแม้ว่าภารกิจจะพิสูจน์ได้ดีกว่าพวกเขาเล็กน้อย และอีกครั้งที่พวกเขาขอความช่วยเหลือจากแพลตฟอร์มของความพยายามในเมืองของพวกเขาเองถนนที่ทอดยาวออกไปทักทายนักข่าวของ FrontPage Africa เมื่อเขาไปเยือนเมืองนี้เมื่อวันอาทิตย์
เมืองที่สงบสุขซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้
นานาพันธุ์และพืชพรรณอันเขียวขจีที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากถนน Payeta ที่ส่องแสงระยิบระยับท่ามกลางแสงแดดยามเช้า ชายหญิงจำนวนหนึ่งกำลังกวาดล้างด้านข้างของถนนที่เพิ่งสร้างใหม่อย่างรวดเร็ว
ไกลออกไปบ้าง ควันเล็กๆ เป็นจุดที่การตัดกิ่งถูกโยนทิ้งเพื่อเผา“ฉันอาศัยอยู่ที่นี่มาตลอดชีวิตและเป็นสมาชิกสมาคมจ่าสิบเอก Kollieta Town Association เราได้พยายามแก้ไขถนนของเรา เราได้ติดต่อกับรัฐบาล ผู้บัญญัติกฎหมายของเรา และเราได้ช่วยเหลือตนเองอย่างมากในการแก้ไขถนนของเรา เราพยายามระดมทุนเพื่อช่วยเหลือเราเนื่องจากสภาพถนนเลวร้ายที่สุดในรอบหลายปี” สมาชิกชุมชน Abenego Kollie กล่าวกับนักข่าวของเรา
Kollie พูดว่า: “มันทำให้เกิดความเครียด ความทุกข์ และความยากจนสำหรับเรา ตัวอย่างเช่น แม้ว่าคุณจะออกไปซื้ออาหารไม่มีใคร (มอเตอร์ไซค์) อยากจะเข้ามาส่งคุณ ถ้ามีใครเข้ามา คุณก็รู้ว่าคุณจะต้องจ่ายเงินเพิ่ม”“ค่าโดยสารปกติบนถนนสายหลักจะอยู่ที่ 500 ดอลลาร์และ 600 ดอลลาร์ แต่อย่างไรก็ตาม คุณต้องการจะไปไหนมาไหนแถวนี้ คุณจะต้องคิดเงินเพิ่มอีก 100 ดอลลาร์หรือ 150 ดอลลาร์ เอาไปหรือปล่อยไว้และคุณยินดีจ่าย” เขากล่าวกับ FrontPage Africa
“เราพยายามติดต่อทุกคนเพื่อช่วยเรา” เขาคร่ำครวญเพิ่มเติม “เราโหวตให้เขาในปี 2560 แต่ยังไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับถนนของเราเลย และเราได้พูดถึงสภาพถนนของเราหลายครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา” Kollie อธิบาย
เมืองนี้เป็นบ้านของครู นักธุรกิจ
และนักเรียนหลายคน แต่ความอยากที่จะแยกตัวกลับมีมากขึ้นเขากล่าวว่ามีการยื่นอุทธรณ์ต่อผู้ร่างกฎหมายของเขต Robert Womba โดยไม่ประสบความสำเร็จ ความพยายามหลายครั้งโดยนักข่าวของเราในการติดต่อ Womba Sunday พิสูจน์แล้วว่าไร้ผลเมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นอย่างไม่รู้จบโดยไม่มีการตอบสนอง
เมืองนี้เป็นบ้านของครู นักธุรกิจ และนักเรียนหลายคน แต่ความอยากที่จะแยกตัวออกมามีความรุนแรงมาก เขากล่าว“นักเรียนเดินโดยถือรองเท้านักเรียน สวมรองเท้าเก่าและผ้าเช็ดเท้าเมื่อไปถึงถนนสายหลัก เมื่อคุณออกไป คุณสงสัยว่า ‘ฉันจะกลับมาไหม’ ตัวอย่างเช่น เมื่อฝนตก คุณต้องได้รับความช่วยเหลือในการผลักรถมอเตอร์ไซค์ให้กลับเข้าที่และการซ่อมบำรุงที่มากเกินไป” เขากล่าว
บรรดาผู้ที่นำคนรุ่นต่อไปมาอาศัยในชุมชนก็เพียงพอแล้วที่จะยับยั้งพวกเขา“คนท้องต้องค่อยๆ เดินผ่าน และเมื่อถึงเวลาคลอด คุณต้องหาคนมาช่วย เพราะคุณต้องใช้เวลาในการออกไปจากที่นี่” เขากล่าวผู้อยู่อาศัยในเมืองได้นำความหงุดหงิด ความขยะแขยง และความทุกข์ยากไปใช้ให้เกิดประโยชน์“เราไม่มีความรู้ในการสร้างถนน เราหาเงินเอง แต่เราต้องทำอะไรบางอย่าง เราใช้เวลาหนึ่งวันในการทำงาน เรามีสามวันทำงานตั้งแต่เช้าถึงบ่าย ผู้คนจากเมืองและหมู่บ้านใกล้เคียงที่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเรามาช่วยเรา เราใช้เงินไปไม่ถึง 20,000 ดอลลาร์” อาเบดเนโกกล่าว
Credit : kamauryu.com
linsolito.net
legendaryphotos.net
balkanmonitor.net
cheapcustomhoodies.net
sassyjan.com
heroeslibrary.net
bigscaryideas.com
bikehotelcattolica.net
prettyshanghai.net
